Kanuni Sultan Süleyman’ın kızı Mihrimah Sultan 17 yaşına geldiğinde onunla evlenmek için iki kişi aday olur. Biri o zamanın Diyarbakır valisi Rüstem Paşa, diğeri ise Mimar Sinan’dır. Mihrimah isminin Farsça anlamı Güneş ve Aydır. Koca Sinan o yıllarda 50 yaşlarındadır ve evlidir ama Mihrimah Sultan’a da deliler gibi aşıktır fakat heyhat padişah kızını Rüstem Paşa’ya verir. Koca Sinan sevdiğine kavuşamamıştır ama aşkını olanca güzelliğiyle sanatına yansıtmak istemiştir. Bunun için de karşısına çok güzel bir fırsat çıkar ve 1540 yılında Üsküdar’da Mihrimah Sultan’ın adına bir cami inşa eder ve sekiz yılda bitirir bu camiyi. Camiyi yaparken öyle bir ince işçilik kullanır ki caminin silueti etekleri yerleri süpüren bir kadının görüntüsünü andırır. Bununla da yetinmez ve belki de yaşamı boyunca ilk kez padişah fermanı olmaksızın Edirnekapı’da çoğu kimsenin bilmediği ıssız ama İstanbul’un en yüksek tepelerinden birine Mihrimah Sultan’a ithafen bir cami yapmaya karar verir. Cami oldukça küçüktür, tek ve incecik minaresi 38 metre kadardır ve üzerinde 161 pencere vardır. İçerdeki sarkıtlar ve minare kenarındaki işlemeler Mihrimah Sultanın saçlarını anımsatır insana. Bunlarda bir fevkaladelik yok diyebilirsiniz ama şimdi sıkı durun işin en ilginç yanına geliyoruz. Çünkü bu iki camiyi Gelmiş geçmiş en büyük mimar inşa ediyorsa bunda bir hikmet olması gerek değil mi? İşte o da şu. Bu iki camiyi ayna anda gören bir yerden gece ile gündüzün eşit olduğu 21 Mart günü bakıldığında (Bu günün başka bir önemi de Mihrimah Sultan’ın doğum günüdür) göreceğiniz manzara şudur. Edirne kapıdaki caminin minaresinin arkasında güneş batarken aynı anda Üsküdar’daki caminin ardından ay doğar. İşte bu inanılmazdır çünkü Usta mimar Mihri- Mah adını yani Güneş ve Ay’ı aynı anda hem de sevdiği kızın doğum gününde buluşturmayı başarmıştır. Bu nasıl akıllara ziyan bir hesaplamadır. Nasıl bir güzellik anlayışıdır. Kısaca bu nasıl bir mimari dehadır.